Rozdział 19

*** Julka ***

Wyszłam z komisariatu i poszłam od razu do domu. Zaraz po wejściu usłyszałam dzwonek do drzwi.Zdziwiło mnie to, bo nikogo się nie spodziewałam, ale w sumie to Maja mogła znowu zapomnieć kluczy. Otworzyłam drzwi, ale po drugiej stronie nikogo nie było. Porozglądałam się chwilę i już miałam zamykać drzwi kiedy zobaczyłam, że na wycieraczce leży... bukiet róż(?). Zdziwiona podniosłam kwiaty. Weszłam do kuchni i włożyłam je do wazonu. Przy bukiecie była jeszcze doczepiona mały liścik z napisem " Dla Julii ". Zdziwiona biorę się za otwieranie liściku.

,,  Witaj Księżniczko. :*

Mam dla ciebie małą niespodziankę.

Tylko jest jeden warunek 

- musisz zachować to w tajemnicy i nie mówić o tym nikomu, nawet Mai ;)

W późniejszych dniach oczekuj wskazówki :)

Do zobaczenia :*

Kocham Cię bardzo <3 "

Po przeczytaniu tego listu byłam jeszcze bardziej zdziwiona. " W późniejszych dniach oczekuj wskazówki" - kto mi da tą wskazówkę? Przyznaję przeraziłam się trochę, ale po tym ostatnim zdaniu uspokoiłam się trochę, bo jestem pewna, że to Oskar bawi się kotka i myszkę, Stwierdziłam, że nie będę mu mówić o tym, że wiem, że to on, bo nie chcę popsuć mu tego planu. Kwiaty postawiłam w kuchni na parapecie, a karteczkę schowałam u siebie w pokoju. 

Poszłam do siebie i postanowiłam zadzwonić do Oskara. Nie odbierał. Zdziwiło mnie to i to bardzo. Nie wiem co on przede mną ukrywał, ale nie podoba mi się to.

Nagle usłyszałam otwierane drzwi. Zeszłam na dół przywitać się z Marko, bo z góry słyszałam jego głos. 

- Hej, Marko.

- O cześć Julka. - powiedział siatkarz i przytulił mnie na powitanie.

Przeszliśmy do salonu, żeby porozmawiać, a Maja poszła do kuchni zrobić sobie i Marko kawę.

- Julka, a skąd ty masz takie śliczne róże? - spytała przyjaciółka kiedy weszła do salonu z kawami. Krótką chwilę zastanawiałam się czy powiedzieć jej prawdę czy nie? Stwierdziłam, że skoro Oskar chce by to było tajemnicą to okej, niech mu będzie.

- A dostałam od Oskara tak bez okazji. - odpowiedziałam.

*** Oskar ***

Odwiozłem Julkę pod jej do, a sam pojechałem do swojego. Gdy dotarłem an miejsce pod blokiem stał już ON. To było oczywiste, że nie chciałem go widzieć, bo on blisko mnie = problemy. 

Wysiadłem z auta i podążyłem ku drzwiom. Wystukałem kod i drzwi się otworzyły. Totalnie olałem to, że on tutaj jest. Nie chciałem z nim mieć kontaktu. On najwidoczniej miał inne zdanie niż ja, bo jak drzwi się otworzyły i wszedłem do środka to on wszedł za mną.

- Co nie przywitasz się z ukochanym braciszkiem? 

- Daj mi spokój. - Emil zaśmiał się.

- Mam ci dać spokój? Za to, że mnie wsadziłeś do więzienia?! 

- To nie ja cię tam wsadziłem, a ty sam! 

- Tak, bo to ja sam na siebie na policję doniosłem! Zemszczę się, pamiętaj.

- Już się boję. - powiedziałem ironicznie

- Powinieneś. A teraz mógłbyś mnie przenocować kilka dni? 

- Nie! Daj mi w końcu spokój!

-O nie, tak się bawić nie będziemy. Przenocujesz mnie kilka dni. To jest początek mojej zemsty. - odpowiedział z głupim uśmieszkiem. Ja nie miałem nic do gadania na ten temat i to mnie najbardziej wkurzało, że nie mogę go wywalić na zbity pysk, bo wiem do czego on jest zdolny. Ignorując całkowicie jego osobę poszedłem do kuchni zrobić sobie herbaty. 

*** Julka ***

Następnego dnia wstałam i jak gdyby nigdy nic poszłam pobiegać. Wybrałam trasę przez park. I chyba jednak złą trasę wybrałam, bo komu o tej porze zachciało się też biegania? Oczywiście Drzyzdze! Zirytowana jego obecnością biegłam przed siebie, a on gdy mnie tylko zobaczył taki jakiś dziwny był. Jakby zmieszany. Zawrócił ze swojej trasy i zaczął biec w moim kierunku. Kiedy już mnie dogonił złapał mnie za rękę i zatrzymał.

- Czego chcesz? - warknęłam. 

- Julka proszę cię porozmawiajmy.

- Fabian, ale my nie mamy o czym rozmawiać! 

- Przepraszam. - powiedział i spuścił wzrok na ziemię. 

- Powtarzasz się. 

- Wiem i będę się powtarzał tak długo aż mi wybaczysz.

- Wybaczyć mogę, ale ci nie zaufam. 

- Naprawdę? 

- Zwariowałeś?! Nigdy ci nie wybaczę tego jak mnie nienawidziłeś przez te wszystkie lata, jak założyłeś się z kolegami o to, że mnie przeprosisz! Co cię tak nagle wzięło na przepraszanie skoro przez te wszystkie lata mnie nienawidziłeś?! Co? Tak nagle zmieniłeś zdanie? Tak nagle się we mnie zakochałeś? A może to kolejny zakład...?

- Nie, Ju...

- Daj mi skończyć. Fabian zrozum, że nie wybaczę ci, bo skąd mam mieć pewność, że to nie jest znowu głupi zakład? I wiem powtarzam się. A właśnie w tą całą twoją miłość też mi jest ciężko uwierzyć, bo uczucia nie zmieniają się z dnia na dzień. - skończyłam swój monolog i pobiegłam dalej nie zważając na to, że siatkarz mnie woła. 

****************

Po ponad dwóch miesiącach powracam do was.

Został tu jeszcze ktoś? :)

Czekam na wasze opinie w komentarzu ;)

Pamiętajcie dla was to tylko kilka minut na napisanie komentarza, a dla mnie to duża motywacja do dalszego pisania :*

Błedy jak jakieś są to przepraszam, sprawdzałam, ale nie wiem czy dobrze sprawdziłam ;)

Ps. Powoli zbliżamy się do końca opowiadania :)