Rozdział 17

*** Julka ***

Następnego dnia wyjechaliśmy około godziny 11:00. Było ślisko na drogach dlatego Oskar jechał ostrożnie i droga do domu przedłużyła nam się o nieco ponad godzinę. Przez całą drogę rozmawialiśmy, śmialiśmy się itp. W pewnym momencie Oskar przycichł.
- Ej, kotek co jest?
- Co? Nie, nic. Zamyśliłem się tylko.
- Nie okłamuj mnie.
- Ehh... Bo jest taki mały problem.
- Jaki?
- Bo coś mi wypadło i nie mozemy jechać do mnie.
- Dlaczego?
- Bo muszę coś załatwić. - powiedział, a ja widziałam po nim, że się denerwuje.
- No, ale nie możesz mi tego powiedzieć?
- Właśnie o to chodzi, że nie.
- Eh... to w takim razie zawieź mnie do domu.
Resztę drogi pokonaliśmy w ciszy. Byłam trochę na niego zła, bo widziałam po nim, że coś ukrywa przede mną. Tylko teraz co? Co jest tak ważnego, że w święta musi to robić? Czemu mi nie powie co musi załatwić? Nie podoba mi sie to, że Oskar ukrywa coś przede mną.  Z głową pełną myśli i pytań na które nie znam odpowiedzi po około 10 minutach podjechaliśmy pod mój blok. Wysiedliśmy z auta, chłopak zaniósł moje rzeczy do środka, pożegnaliśmy się i Oskar odjechał.Byłam sama w domu, bo Maja miała przyjechać pod wieczór. Nudziłon mi się, więc postanowłam rozpakować walizkę. Słuchawki podłączyłam do telefonu, włączyłam swoją ulubiona playlistę i po chwili już rozpakowywałam swoje rzeczy.

*** Maja ***

Wstałam parę minut po ósmej, żeby się wyszykować i od razu spakować, bo wieczorem wyjeżdżam, a przed tym jeszcze umówiłam się z Adrianem. Postanowiłam nie stroić się za bardzo, bo przecież idę tylko na spotkanie z dawnym znajomym z liceum. Wzięłam ubrania i poszłam do łazienki, umyłam się, pomalowałam lekko, uczesałam ( czyt. związałam włsoy w koński ogon ) i po około godzinie była gotowa.

Zeszłam na dół i udałam się w kieunku kuchni.Gdy tam już dotarłam moja mama akurat stawiała talerz z kanapkami na stole.

- O, córuś już wtsałaś, siadaj zrobiłam ci kanapki.

- Dziękuję, mamo.

- A gdzie się tak wystroiłaś? 

- Co? Nigdzie się nie wystroiłam. 

- No nie... Dla kogo tak się wystroiłaś? 

- Mamo! Dla nikogo. -powiedziałam z wyrzutem 

- Ehh.. jak tam chcesz, ale ja wiem swoje, pamiętaj. - zaśmiała się. Na tą wypowiedź głęboko westchnęłam i przewróciłam teatralnie oczami. 

- Dobra, a teraz an serio, to idziesz gdzieś?

- Tak, umówiłam się z Adrianem zanim pojadę. 

- Tylko ty pamiętaj, że w Rzeszowie masz chłopaka. 

- No wiem przecież... Poza tym to ja idę na spotkanie z dawnym znajomym, z którym się długo nie widziałam, a nie na randkę. 

- No ja mam taką nadzieję.

- Oja mamo, mamo. 

Po skończonym posiłku poszłam umyć zęby i wyszłam. Z Adrianem miałam spotkać się dopiero za 15 minut w kawiarence za rogiem. Ruszyłam więc wolnym krokiem w tamtym kierunku. Po niecałych 10 minutach chciałam otworzyć drzwi, ale ktoś mnie wyprzedził. Tym kimś okazał się Adrian. Przywitaliśmy się, usiedliśmy do stolika i zaczęliśmy rozmawiać. Chwilę później przyszła do nas kelnerka, złożyliśmy zamówienie i kontynuowaliśmy naszą rozmowę. 

- To co ty teraz robisz? Pracujesz gdzieś? - spytał Adrian.

- Aktualnie to nigdzie nie pracuję, tylko studiuję. Po studiach dopiero chcę iśc do jakiejś pracy, A teraz ty opowiedz coś o sobie. - uśmiechnęłam się do niego.

- Dużo to u mnie się nie pozmieniało. Dalej mieszkam w Rzeszowie, tylko w innej części miasta. Mam dziewczynę. Ma na imię Dominnika. Mam swój wrasztat samochodowy. No i to w sumie tyle o mnie. Ty masz swoją drugą połówkę?

- Mam. - na wspomnienie o Marko mimowolnie się uśmiechnęłam.

- A gdzie on jest?

- W Serbii.

- W  serbii? Czemu?

- Pojechał na święta do rodziny, do Serbii, bo jest Serbem.

- Ooo... to nieźle... A czemu mieszka w Polsce? 

- Ma kontrakt z klubem.

- Oo... czyli sportowiec?

- Tak. 

- A dokładniej to kto? 

- Siatkarz.

- No to sobie chłopaka wybrałaś. - zaśmiał się. Pogadaliśmy jeszcze dobrą godzinę, umówiliśmy się na kawę w Rzeszowie i poszłam do domu mojej mamy, bo przecież za niedługo miałam wyjeżdżać do Rzeszowa.

*** Fabian ***

Nad ranem wymyśłiłem jeszcze, że ostatni raz do niej zadzwonię i porozmawiam z nią. Jeżeli to nie pomoże to mam jeszcze plan B. Postanowiłem, że zadzwonię do niej po obiedzie. Mam nadzieję, że humor jaki teraz mam nie zepsuje się, a nawet będzie lepszy do końca dnia. Po zjedzeniu śniadania i ogarnięciu się zadzwoniłem do swojego przyjaciela. 

- Halo?

- Hej Niko, co tam?

- A dobrze, a coś się stało, że dzwonisz?

- Tak... Nie... W sumie to chciałem się tylko spotkać. 

- Nie dam rady.

- Czemu? 

- Zapomniałeś, ze jestem teraz w Bułagarii?

- A no tak! Spoko to zadzwonię do Igły.

- Okej, pa. 

- Pa. - rozłączyłem się z przyjmującym i wybrałem numer do Krzyśka.

- No cześć, Krzysiu. Powiedz proszę, że jesteś w domu. - powiedziałem chwilę po tym jak odebał telefon. 

- Nooo.... jestem...

- Możesz się spotkać? Muszę z kimś pogadać. 

- No dobra. Za 15 minut będę u ciebie. 

- Okej, czekam. 

Rozłączyłem się z libero i czekałem na niego. Jak Igła powiedział, tak też zrobił i już po 15 minutach był u mnie.

- No hej,  Igła wchodź! - zaprosiłem siatkarza do środka. 

- Fabian co się dzieje? 

- Muszę z tobą pogadać.

- Mam się bać? -spytał z udawanym strachem.

- Nie. - zaśmiałem się. Wraz z Krzyśkiem przeszliśmy do salonu i opowiedziałem mu o moim planie. 

*** Julka *** 

Rano obudziłam się około godziny 8:00. Wzięłam ubrania z szafy i poszłam do łazienki ubrać się, 

Włosy związałam w kłosa i zrobiłam lekki makijaż. Poszłam do kuchni gdzie siedziała już Maja. Pogadałyśmy sobie trochę, tak jak zanim poszłyśy na studia. Obu nam tego brakowało. W pewnym momencie zadzwonił mój telefon. Nie patrząc to to odebrałam. 

- Hallo?

- Hej, Julka. Możemy się spotkać? Proszę. Wiem, że mnie nienawidzisz, ale proszę cię o tylko jedno spotkanie. 

- Fabian, ostatnie spotkanie. 

- Okej, to widzimy się za 30 minut w parku. 

Nie odpowiadając nic rozłączyłąm się. Powiedziałam Majce kto dzwonił, ubrałam się i wyszłam. Szłąm sobie spokojnie. Na zielonym świetle weszłąm na pasy. Nagle poczułam mocne uderzenie. Co się działo potem nie pamiętam.

******

No ten, tego... To ja może już sobie pójdę :D

A  tak na serio to jak wam się podoba rozdział?

Jak myślicie co Oskar ukrywa? 

I jaki plan ma Fabian? 

Komentujcie, bo to motywuje :* 

Ps. Przepraszam, że tak późno dodałam ;/